HABERGRAM sade haber
Yıllar geçmiş, saçlar kırlaşmış, gözler torbalanmış, elde değnek titreyen ellerle sağa sola bakmak ve hala kendimizde olmamak! Evet, belki acı, belki üzücü ama gönlümüzü okşayan laflarla kendimize dönmemiz mümkün değil gibi gözüküyor.
Kendimize dönmekteki kasıt yanlış anlaşılmadan öte bir tespit.
İnsanlar doğar yaşar ve ölürler. İşte bu yaşantımızda kendimizde
olmadığımız birçok şeyden bazısını sıralamak isterim.
Öncelikle hayatımızdaki bazı yaşadıklarımızdan ele alırsak,
Kalbim sende ama onu da seviyorum.
Ağladım ama üzülmedim,
Sevdim ama söyleyemedim.
İnandım ama yaşamadım.
Güldüm ama hep yaş akıttım,
Kalbim onlarda ama oyum sizde gibi binlerce örnekle karşımıza çıkar kendimizden koptuğumuz.
Var mıdır şimdi, Üstat Necip Fazıl’ında dediği gibi, Kim var? Dediğinde sağına ve soluna bakmadan Ben varım diyecek?
Ben varım diyebiliyor muyuz? Bende buradayım veya burada yokum demek cesaretini gösterebiliyor muyuz? Gösteremiyorsak işte
Kendimizde değiliz ve silkelenip kendimize dönmeye başlayalım o zaman. İlk olarak yapılacak şey Ben Kimim? Sorusunu kendimize soralım. Ondan sonra aldığımız cevap ve kendimize sorulan sorularda biraz empati kurup karşımızdakinin yerine kendimizi koymak. Ben kendime reva görmediğim şeyi başkasına neden reva göreyim? O zaman kendime dönmem lazım ne isem o olmam lazım. Başka bir şekilde ele almak gerekirse Eğitimden bir örnek verdiğimizde, hani derler ya Bir öğretmen
Çocuğuna nasıl bir öğretmen arıyorsa öyle öğretmen olsun. Keşke olsa o zaman mesele kökten hallolurdu. Yani biz kendimiz için ne istiyorsak karşımızdaki için de onu istemek zorundayız.
